| Tjebbe van Tijen via Chello on Sat, 21 Nov 2009 20:17:45 +0100 (CET) |
[Date Prev] [Date Next] [Thread Prev] [Thread Next] [Date Index] [Thread Index]
| [Nettime-nl] Liedje voor Guusje Ter Horst: “Toen kwam er vuur en dat verbrandde de stok om de burger mee te slaan” |
De Hinkende Bodede volledige geillustreerde en van documentaire links voorzien versie is te vinden op:
http://limpingmessenger.wordpress.com/2009/11/21/liedje-voor-guusje- ter-horst-toen-kwam-er-vuur-en-dat-verbrandde-de-stok-om-de-burger- mee-te-slaan/
=========Liedje voor Guusje Ter Horst: “Toen kwam er vuur en dat verbrandde de stok om de burger mee te slaan”
November 21, 2009 Tjebbe van TijenHet democratisch systeem van Nederland (en nogal wat andere landen) is merendeels gegrondvest op burgers die door middel van verkiezingen dat wat “hun macht” genoemd wordt afstaan aan volksvertegenwoordigers van allerlei aard. Dat mandaat, dat afstaan van macht, duurt voor de meeste gedelegeerde machtstructuren om en nabij anderhalf duizend dagen, pas daarna kan een burger weer blijk geven van instemming of afkeuring met wat er in de tijd van zijn/haar verstoken zijn van macht, gebeurd is. Gemiddeld leven burgers zo’n 70 en nog wat jaar en er is vaak een leeftijsgrens waarna men stemgerechtigd wordt, wat neerkomt op zo’n 15 x per leven de kans krijgen om je invloed uit te oefenen voor het kiezen van het landelijk bestuur. Nu zijn er verschillende soorten verkiezingen: Europees, landelijk, provinciaal, gemeentelijk en dan nog wat vaak onduidelijke oproepen om je stem uit te brengen op deelraden, waterschappen en andere vaak tijdelijke initiatieven, die met hetzelfde gemak weer door de overheid zelf afgeschaft worden. Dus laten we het houden op 4 x 15 (even verontacht laten dat de frequentie van Europese verkiezingen wat lager zijn), dat is dan 60 x in je leven heel eventjes macht krijgen om die direct daarna weer te moeten delegeren.
[plaatje]Kiesrecht foto omstreeks 1930 en een affiche voor Algemeen Kiesrecht voor mannen en voor vrouwen van voor 1917, met de toenmalige minister Samuel Van Houten met zijn beperkt kiesrecht voor mannen als een ouderwetse Batavier. Hoe gestuurd en gemanipuleerd die momenten van meningspeiling, van delegatie van macht, van verkiezingen zijn, wil ik hier even buiten beschouwing laten, omdat het mij er om gaat in grote lijnen de oorzaak van kennenlijk bestaande frustratie van de burger te vinden, die zich met enige regelmaat uit in verzetsdaden tegen het wettig gezag. Het zijn vertegenwoordigers van dit gezag of goederen die aan hen toebehoren, die door gefrustreerde burgers vaak als doelwit uitgekozen worden. In de berichtgeving hierover wordt meer gesproken overuitgeoefende agressie en geweld, dan over datgne wat ertoe geleid heeft. Zo ook in een korte oproep to debat van de discussie- blog over democratie in NRC/Handelsblad, Steven de Jong - waar ik hierbij met gepaste traagheid op reageer . – Het gaat over bedreiging van uitvoerende ambtenaren en politieke bestuurders, waarbij meer dan de helft van de gemeentelijke bestuurders in Nederland aangegeven zou hebben weleens met agressie of geweld geconfornteerd geweest te zijn. Hoe deze cijfers verkregen zijn blijft zeer in het vage, reden voor mij om als ‘hinkende bode’ nog wat te treuzelen op het publiciteitsslagveld…
[...]Het heeft geen enkel nut weer een stok toe te voegen aan het bestaande overvolle arsenaal van stokken om “de hond” – die wij menen te kennen en menen te moeten bestraffen – te slaan. Wie of wat is dan die hond die geslagen moet worden? Met het quantificeren van incidenten – zonder dat het oorzakelijk verband ertussen op enige wijze aangetoond is- zoals nu door onze minister van Binnenlandse Zaken, zal die hond niet gevonden worden. Het hoog van de toren en nationaal afkondigen van harde maatregelen, daar waar het vaak om specifiek lokale incidenten gaat is nutteloos. Lokale bestuurders, lokale bevolking, lokale media moeten gestimuleerd worden om voor zichzelf te achterhalen waar en waarom het mis ging. Waarheidsvinding op plaatselijk niveau in plaats van wapengekletter uit Den Haag. Goed gedrag zal niet afgedwongen worden door hogere strafmaten voor hen die verordeningen of beslissingen van een overheid – die arrogant haar eigen legiitimieit prijst- niet wensen te aanvaarden. Het ‘algemene rechtsgevoel’ staat nergens opgeschreven, toch is het één van de peilers van onze samenleving. De noodzakelijke innige band tussen ongeschreven rechtsgevoel en wet- en regelgeving dient beter begrepen te worden. De legitimiteit van de macht die zich beroept op de hierboven kort beschreven principes van vertegenwoordiging, is betrekkelijk. Ook slaven moeten in enige mate gewillig zijn om ze tot arbeid aan te zetten. Een grotere zorgvuldigheid bij besluitvorming is geboden. Belangenafweging dient verder te gaan dan de meerderheid plus één. Een streven naar consensus en het ontwikkelen van nieuwe meer flexibele bezwaar- en beroepsmogelijkheden zou het aantal bedreigingen tegen ambtenaren en bestuurders als gevolg van bestuurlijke maatregelen meer ten goede komen, dan de nu voorgestelde zwaardere strafeisen voor boze en radeloze burgers.
Tjebbe van Tijen Imaginary Museum Projects Dramatizing Historical Information http://imaginarymuseum.org web-blog: The Limping Messenger http://limpingmessenger.wordpress.com/ ______________________________________________________ * Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet * toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een * open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek. * Meer info, archief & anderstalige edities: * http://www.nettime.org/. * Contact: Menno Grootveld (rabotnik@xs4all.nl).